(advertenties)
(advertentie)

Het Nederlandse medicinale cannabis programma faalt en laat patiënten in de steek. Dat is de harde conclusie van de stichting Patiënten Groep Medicinale Cannabis Gebruikers (PGMCG), na zeventien jaar legale mediwiet in ons land. ‘Hoe lang gaat het nog duren voor ze begrijpen dat we ziek zijn en niet crimineel?’

Nederland heeft koppositie verkwanseld in 17 jaar

Vorige week publiceerde de stichting PGMCG een terugblik op zeventien jaar legale mediwiet op hun website. ‘Als je kijkt hoe Nederland ooit voorop liep met het cannabisbeleid, lopen we nu wereldwijd achter, ook op medicinaal gebied.’

Het was toenmalige volksgezondheidsminister Els Borst (D66), zelf huisarts van beroep, die medicinale cannabis legaliseerde. De wet werd hiervoor in 2001 veranderd, we deelden de wereldprimeur met Canada.

Maar van wat Els Borst destijds voor ogen had, is maar bitter weinig terecht gekomen, constateert de PGMCG. ‘Momenteel vindt er meer export plaats dan uitgifte in eigen land, waardoor er soms tekort aan voorraad is voor Nederlandse patiënten.’ De beloofde onderzoeken naar werkzaamheid van medicinale cannabis bij specifieke aandoeningen en ziektes zijn er niet of nauwelijks gekomen. Nog steeds is er maar één producent, Bedrocan, en het productaanbod is klein.

Te weinig onderzoek en te weinig aanbod van cannabissoorten

‘Er zijn nog steeds maar vijf soorten beschikbaar in de apotheek, in de vorm flos of granulaat,’ aldus de PGMCG, ‘en men kan cannabisolie als toedieningsvorm kiezen met een laag THC-percentage en weer van diezelfde vijf soorten. Voor hogere THC-percentages kan je er maar bij één terecht en betaal je de hoofdprijs. Naar de effectiviteit van de vijf beschikbare soorten is in die zeventien jaar ook niet veel onderzoek gedaan. Alleen door Bedrocan zelf, de slager die zijn eigen waar keurt.’

De stichting verwacht dat het ‘nog jaren’ zal duren voordat er nieuwe variëteiten beschikbaar komen. ‘Voor vele patiënten zijn de beschikbare variëteiten niet effectief genoeg, zoals blijkt uit onze eerdere enquête.’

Een ander groot probleem: alle zorgverzekeraars zijn gestopt met het vergoeden van medicinale cannabis, na een negatief advies van het Zorginstituut uit 2017.

Marian en Serge, de drijvende krachten achter PGMCG…  [foto: Derrick Bergman]

‘Afhankelijk van coffeeshop, eigen kweek of illegale circuit’

Die situatie staat in schril contrast met de ontwikkelingen buiten Nederland. De PGMCG somt er een aantal op: ‘In landen zoals Duitsland wordt het vergoed, op Sicilië wordt het een half jaar gratis verstrekt, in Frankrijk gaat men in 2021 een experiment doen met gratis distributie aan 3000 patiënten en in Thailand hebben ze een kliniek geopend waar de eerste twee weken gratis behandeling plaatsvindt.’

Voor patiënten in Nederland betekent het falende medicinale cannabisprogramma dat zij ‘afhankelijk zijn van de coffeeshop, eigen kweek of het illegale circuit’. De nadelen zijn evident: ‘De coffeeshop kan niet altijd een zuiver product garanderen en is niet te betalen als je veel nodig hebt als patiënt, wat dan al snel leidt tot eigen kweek uit noodzaak en zelfvoorziening. Er worden steeds meer invallen gepleegd bij patiënten en dat veroorzaakt de nodige onrust, wat een grote impact heeft op hun gemoedstoestand. Zo zorgen burgemeesters zelfs bij patiënten voor pandsluitingen.’

Politiek laat medicinale thuiskwekers in de steek – ondanks motie

Een triest voorbeeld van die laatste ontwikkeling is de Zeeuwse pijnpatiënt en thuisteler Philippe Rotthier, die op 19 oktober met zijn beide dochters uit huis is gezet, corona lockdown of niet. Geen overlast, geen stroomdiefstal, alles keurig netjes en veilig, maar burgemeester Jan Lonink (PvdA) is onverbiddelijk.

De PGMCG memoreert terecht het amendement van Tweede Kamerlid Liesbeth van Tongeren(GroenLinks) over thuisteelt van medicinale cannabis, dat in februari 2017 een meerderheid kreeg in de Tweede Kamer. ‘Het amendement van Liesbeth van Tongeren omtrent de thuiskweek staat ergens diep in de vriezer geparkeerd en wordt verzwegen.’ De toelichting op dit amendement is glashelder:

‘Indiener is van mening dat het bepaalde patiënten wettelijk moet worden toegestaan om onder strikte voorwaarden zélf medicinale cannabis te kweken. Steeds meer landen (onder meer Australië en Duitsland) en Nederlandse gemeenten (onder andere Tilburg en Vlissingen) staan dit toe, maar medicinale thuiskweek van cannabis leidt regelmatig tot huisuitzettingen door de verhuurder. Een expliciete wettelijke basis op grond waarvan een ontheffing kan worden verleend moet dit soort misverstanden voorkomen en onder voorwaarden recht geven op thuiskweek van cannabis op medische gronden.’

Tilburg is vooralsnog de enige uitzondering

We zijn inmiddels bijna vier jaar verder en er is niets meer vernomen van dit nobele, door een Kamermeerderheid gesteunde voornemen. Sterker: in Vlissingen worden weer als vanouds mensen op straat gezet vanwege thuiskweek. Tilburg blijft de enige gemeente in Nederland waar patiënten op basis van duidelijke regels zonder angst voor de politie of de woningbouwvereniging hun medicijn mogen kweken, dankzij de inzet van de PGMCG.

De vraag die Marian en Serge, de drijvende krachten achter de stichting PGMCG, aan het einde van hun terugblik stellen, zouden alle Tweede Kamerleden zich ter harte moeten nemen:

‘Hoe lang gaat het nog duren voor ze begrijpen dat we ziek zijn en niet crimineel?’