(advertenties)
(advertentie)

Steeds meer patiënten komen in actie tegen het onduidelijke en vaak ook oneerlijke medicinale cannabisbeleid in Nederland. Zo ook Piet de Nennie. Zijn zorgverzekeraar stopt in januari met het vergoeden van een voor hem essentiële pijnstiller: mediwiet. Omdat hij de kosten niet zelf kan opbrengen, schreef hij de gemeente Den Haagde een brief waarin hij toestemming vraagt om zelf te telen voor eigen gebruik.

Nederland heeft al ongeveer 15 jaar een medicinaal cannabisbeleid. Dat klinkt positief, maar steeds meer patiënten komen van de koude kermis thuis. Het verkrijgen van een recept is vaak een proces waar een lange adem voor nodig is. Ook zijn veel huisartsen onvoldoende op de hoogte van de werking. En het Nederlands Huisarts Genootschap gaf eerder dit jaar een negatief advies over mediwiet omdat er onvoldoende bewijs zou zijn voor de werking.

Als een patiënt dan eindelijk over een recept beschikt, blijkt dat mediwiet niet (meer) wordt vergoed door de zorgverzekeraars. Hierdoor kunnen de kosten al snel oplopen tot enkele honderden euro’s per maand.

Het alternatief is zelf kweken, maar dat is bij wet verboden. Het gedoogbeleid gaat tot vijf planten weliswaar niet over tot vervolging. Maar dat neemt niet weg dat wiet kweken een verboden activiteit is. Zelfs als het voor medicinale doeleinden gebeurt.

Patiënten zijn het zat

Steeds meer patiënten zijn het zat om met hun rug tegen de muur te staan voor een medicijn dat plantaardig is, goed werkt en veel minder bijwerkingen heeft dan veel reguliere medicatie. Zij laten het steeds vaker tot een rechtszaak komen om mazen in de wet te testen en om de rechtspraak te dwingen om deze kwestie te behandelen.

Zo berichtte wij eerder deze week nog over het proces van René Barendse uit Naaldwijk, die zich moedwillig laat vervolgen voor zijn vijf mediwietplanten, om een gerechtelijke uitspraak af te dwingen over deze kromme situatie.

En op 2 juli dit jaar deed de rechtbank in Amsterdam uitspraak in het voordeel van een patiënt die afhankelijk is van cannabis, maar dat sinds juli 2017 niet meer vergoed krijgt van de verzekeraar. De gemeente moet deze patiënt 450 euro per maand wietkosten vergoeden.

Dat laatste hoopt pijnpatiënt Piet de Nennie (58) ook te gaan bereiken. Omdat zorgverzekeraar Nationale Nederlanden vanaf januari zijn mediwiet niet meer vergoedt, doet hij een beroep op de gemeenteraad van Den Haag.

De Nennie lijdt al sinds zijn jeugd aan een spierziekte. Hij draagt die al jaren met zich mee, maar kon er lange tijd vrij ongehinderd mee leven. Hij stichtte een gezin en had een drukke baan. Maar achttien jaar geleden stortte hij ineens in elkaar. “Ik kon niets meer. Sindsdien heb ik permanent pijn”, verklaar De Nennie aan Den Haag Centraal.

De Nennie ontdekt dat cannabis hem goed helpt. Beter dan de loodzware pijnstillers en spierontspanners die hij kreeg voorgeschreven. Maar vanaf januari 2019 komt er een definitief einde aan de vergoeding van zijn mediwiet. En dat betekent een enorme kostenpost voor iets dat ook eenvoudig zelf kan worden gekweekt.

750 euro per maand

De Nennie: “Ik wil niet terug naar oxycodon en spierontspanners, om de rest van mijn leven als zombie op de bank te liggen.” [Beeld: Shutterstock/Eight Photo]

De Nennie komt na overleg met zijn huisarts in aanmerking voor mediwiet. Hij is het wisselvallige spul van de coffeeshop zat, maar is wel tevreden over de cannabis van Bedrocan; het enige bedrijf dat toestemming heeft van de overheid om het voor de apotheken te kweken. “De pijn is nooit weg, maar door cannabis wel handelbaar.”

Dagelijks heeft hij zo’n vier gram nodig, waarvan een deel in de vorm van olie. De maandelijkse kosten hiervoor bedragen 750 euro. Dit werd jarenlang vergoed, maar dat stopt na de jaarwisseling. En 750 euro is een hoop geld om iedere maand zelf op te brengen.

De Nannie is zeker niet de enige. Hetzelfde ondervindt Ton, die wij eerder deze maand interviewden. Ton heeft geen toestemming gevraagd omdat hij geen slapende honden wil wakker maken. Maar hij is wel afhankelijk van de wiet die hij zelf kweekt om in zijn behoefte te kunnen voorzien. Bovendien is het de enige manier om de kosten laag te houden; alleen wiet kopen van Bedrocan is onbetaalbaar.

De Nennie wil daarom afdwingen dat hij met toestemming mag kweken. Daarom heeft hij de gemeenteraad van Den Haag een brief geschreven om toestemming te vragen voor vijftien planten die hij binnenshuis wil telen. Dat is een fors aantal. Het is ook meer dan het aantal waarvoor andere patiënten een vrijbrief kregen, namelijk maximaal vijf planten.

Maar zo zegt hij: “Ik wil niet terug naar oxycodon en spierontspanners, om de rest van mijn leven als zombie op de bank te liggen.”

Er is hoop

Hoewel zijn voorstel geen enorme kans van slagen lijkt te hebben, is er zeker hoop. Er zijn zaken bekend waarin de gemeente toestemming verleent.

Zo stemde een Twentse gemeenteraad in met een motie die patiënt Bart Hissink thuiskweek toestaat. En in Amsterdam heeft hiv-patiënt Rudolf Hillebrand toestemming gekregen om thuis cannabis te kweken. Hij mag zelfs meer dan vijf planten telen van de rechter. Bovendien is het in Tilburg in sommige gevallen mogelijk om mediwiet thuis te kwenen, met toestemming van de gemeente.

Omdat dergelijke uitzondering worden gemaakt hoopt De Nennie op medeleven van de Haagse gemeenteraad. “Mijn levenskwaliteit ligt nu in handen van een verzekeringsmaatschappij,” verzucht hij.

Het is hoe dan ook afwachten, want niets is zeker in het Nederlandse medicinale cannabisbeleid. En dat is wat het zo frusterend maakt voor veel patiënten. Het klinkt heel positiefs dat ons land over een medicinaal cannabisbeleid beschikt. Maar aan het einde van de dag zitten we nog steeds met huisartsen die er geen verstand van hebben, zorgverzekeraars die het niet als een bewezen medicijn zien en het daarom niet vergoeden, een Minister President die wiet als troep ziet en een cannabisbeleid dat het zelf kweken van medicinale cannabis strafbaar stelt.

Hopelijk krijg De Nennie het voor elkaar in Den Haag; de regeringsstad van Nederland. Want zo komt een positieve verandering in ieder geval heel dichtbij het bestuurlijke hoofdkwartier van ons land, waar nog steeds een hoop ogen geopend dienen te worden.

[Openingsfoto: Bedrocan]