(advertenties)
(advertentie)

OMA Project: Laura’s aangrijpende verhaal en strijd voor medicinale wiet

15 oktober 2021
Patiënten

In navolging van het geslaagde OMA-project uit 2020, hielpen we organisator Marjon Fisher dit jaar met de voortzetting. Zadenbedrijf Dutch Passion stelde gratis zaden ter beschikking en Mediwietsite riep OMA’s van alle leeftijden op om aan het project mee te doen. Eén van die deelnemers is Laura*. Marjon bezocht haar voor een interview over haar aangrijpende verhaal en stille strijd voor goede en betaalbare medicinale cannabis.  

Scooterongeluk

Op een koude dag in december stapt Laura na een verjaardag achterop de scooter van een vriendin. Een tegenligger ramt hen. Waarbij Laura’s benen de volledige klap opvangen. Het traject waar ze vervolgens ingaat, is gericht op het behouden van beide benen. Ruim een decennia later heeft ze maar liefst 36 operaties ondergaan. Complexe operaties waarbij beetje voor beetje huid, bot, spierweefsel en bloedvaten van het ene been naar het andere werden geschraapt.

Overgebleven zijn niet alleen de littekens aan de buitenkant maar de talloze behandelingen hebben ook geleid tot een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Het horen van een ambulance. Het zien van een naald. Alles wat medisch gerelateerd is, kan leiden tot paniekaanvallen. En een einde daaraan is niet in zicht. Eens in de zoveel tijd moeten antibiotica kralen in Laura’s bot aangebracht worden, om ontstekingen te voorkomen. Een paar meter lopen moet ze bekopen met heel veel pijn. Maar stoppen met die paar pasjes, zal betekenen dat ze voor altijd in de rolstoel zal blijven zitten.

Kasplantje

Zenuwpijnen en immense vermoeidheid beheersen haar dag. Hún dag. Want als je iets mankeert dan beheerst dat net zo goed het leven van degene met wie je leeft. Bovendien heeft Laura’s partner tegenwoordig de volledige zorg op zich genomen. Door de jaren heen heeft Laura alle opties van pijnstilling mogen uitproberen. Tramadol, meerdere vormen van Diclofenac en morfine. Maar helpen deed het weinig tot niet. Het veranderde haar helaas wel in een ander persoon. Een ‘kasplantje op de bank’.

Een jointje helpt

Negen jaar na het ongeluk ontdekte Laura dat het roken van een joint hielp bij de pijnbestrijding, en de mentale klachten. Veel beter zelfs dan de doos met medicatie die op haar aanrecht stond. Cannabis uit de apotheek bleek al snel niet zo goed te werken als de wiet uit de coffeeshop. “Bovendien geeft het een stinkende kattenlucht als het brandt!”, laat Laura weten. Maar omdat haar partner vooralsnog werkte voor de overheid, was thuis kweken geen optie. Omdat dat het einde van zijn carrière zou kunnen betekenen. De eerste periode gaat het stel daarom op zoek naar een kweker bij wie ze het grootschalig en goedkoper kunnen inkopen. Daarmee lukt het om de maandelijkse kosten van €1200,- terug te brengen naar €450,-.

Gelukkig komt het stel later wel in de gelegenheid de kweek in eigen beheer te doen. Waar ze niet alleen vanwege de kosten blij om zijn. Door zelf te kweken kan ze ook kiezen voor haar vertrouwde Amnesia, die het beste bevalt. Ook zijn ze zeker van het feit dat de wiet goed ‘doorgespoeld’ is. “Want wanneer je 5 jointjes per dag rookt, voor de rest van je leven, dan wil je zeker zijn dat je geen stoffen binnen krijgt, die er niet in thuis horen”, zegt Laura. En dat gevoel kreeg ze vanwege de vreemde geur óók bij de Bedrocanwiet.

Zelf mediwiet kweken

Op zolder wordt eenmaal in het jaar de oogst verzorgt. Dat de kweekopstelling veilig is, is zeker. Maar het verbod zorgt voor extra zorgen: hoe zorg ik dat mijn electra afname niet opvalt? Hoe voorkom ik dat de buren het ruiken? Waar kan ik mijn filter e.d. brengen zonder dat het opvalt? Kan ik in de zomer nog een plant buiten zetten, zonder dat iemand me verraad? Want als de politie komt kijken vinden ze de de spullen binnen, en dan ziet men dat misschien als professionele teelt. Wat gebeurt er met ons inkomen, én onderkomen, als er melding wordt gemaakt. Wat gebeurt er met mijn rijbewijs als ik gepakt word? Want een reeds beperkte vrijheid, wordt zonder auto nóg kleiner.

OMA-plant

Dit jaar heeft het stel het aangedurfd om de buurman uitleg te geven over de situatie, omdat er toch een OMA-plant in de tuin komt. Bij het doorrekenen van de kosten die het stel daardoor bespaart, snapt de buurman dat dit niets te maken heeft met criminaliteit. “Maar wie geeft dan dat plantje in de tuin water als jullie op vakantie zijn? Ik doe dat wel…”.

“Ik heb al levenslang gekregen. Zonder cannabis kom ik eigenlijk de dag niet door. En dat zou kunnen betekenen dat mijn man niet meer alleen de verzorging op zich kan nemen, en ik in een verzorgingstehuis wordt geplaatst. Het steekt me, dat ik legaal knock-out op de bank mag wegkwijnen van morfine, terwijl dít is wat me helpt”, aldus Laura.

One Man Army

Ik zie een jong stel. Een mooie meid, voor wie het leven snoeihard is geweest. Ik zie een jonge vent die zijn leven heeft omgegooid, en uit liefde en verantwoordelijkheidsgevoel heel veel offers doet door de verzorging op zich te nemen. Natuurlijk ook omdat hij er weer heel veel voor terugkrijgt, maar er zullen er plenty zijn die er voor weglopen. Ik zie mensen die al een enorme battle voeren met zichzelf, en vervolgens ook nog eens tegen een overheid die hen opjaagt.

Er zou een agent moeten aanbellen, die het stel een klap op de schouder zou moeten geven. En moeten zeggen, “Wat doen jullie het ongelooflijk goed. Hulp nodig?”. OMA zou misschien ook een acroniem kunnen zijn voor een ‘One Man Army’, bedenk ik me. Die in alle eenzaamheid een strijd voert.

* Laura is een fictieve naam, en om haar identiteit te beschermen is de dame op de foto’s een model. De echte naam bij de redactie bekend.