Mediwiet-patiënt luidt met brief de noodklok bij kamerleden

Hans gebruikt al zo’n 30 jaar cannabis, waarvan hij nu weet dat het grotendeels komt vanuit een medicinale behoefte. Met de komst van de nieuwe wietwet groeide de zorg bij Hans en verloor hij het vertrouwen in een gezond cannabisbeleid. Op eigen initiatief stuurde hij daarom hierover een brief naar tien verschillende kamerleden.

Medicinaal gebruiker Hans

De heilzame werking van cannabis is Hans Baerveldt nu zo’n 30 jaar bekend. Zijn begin als recreatief genieter, bleek achteraf alras een vorm van medicinaal gebruik te zijn. Als kunstenaar/vormgever verdiept hij zich al een tijd op zeer diverse vlakken: van analyse tot genetica-kennis en van staatsstuk tot aan reguleringsvoorstel; als het maar met cannabis te maken heeft. Als activist en inspirator van verschillende projecten probeert hij zijn steentje bij te dragen aan een transparant, gezond en sociaal cannabisbeleid in Nederland. Omdat hij zich zorgen maakt over dit laatste, schreef hij een open brief aan de overheid:

Motivatie voor de brief

Al sinds de wietwet zag ik een probleem opdoemen wat alleen kan lukken in een bureaucratisch landje zoals het onze: productie en distributie van cannabis zouden legaal worden, aan het persoonlijk bezit ervan zou echter niets veranderen(?)

Ik heb hierover Vera Bergkamp geschreven, in de verwachting dat het een klein vergeten puntje was, evenals zij in haar wetsvoorstel vergat om de noodzakelijke belangen voor medicinale thuiskwekers totaal achterwege te laten. Gelukkig is dit laatste punt herzien, door het toevoegen van een amendement dankzij mevrouw Toorop. Maar over persoonlijk bezit bleef het stil; niemand niet die hier iets over schreef of zei. Waar was de stichting of bond die zich voor de consument inzette?

In alle internationale reguleringsvoorstellen die ik ken, behalve de Nederlandse, is er 1 gemeenschappelijk uitgangspunt: Wat mag een burger? Hoeveel mag hij/zij bezitten, consumeren, kweken, bereiden en/of weggeven? Vandaar dat ik zelf een brief heb geschreven, in de hoop dat er ook bij ons meer aandacht zou komen voor dit onderwerp. Deze brief, hieronder uitgeschreven, is naar tien kamerleden gestuurd.

Geacht Kamerlid,

Graag vraag ik uw aandacht voor een probleem dat al jaren speelt voor de overheid: het cannabisbeleid. En ik wil u uitleggen, of vragen, om eens goed na te denken of dit vraagstuk wel op de juiste manier benaderd wordt.

De behoefte om cannabis te consumeren, voor recreatief of medicinaal gebruik, is een individuele behoefte welke al duizenden jaren bestaat, in zeer verschillende culturen. Terwijl er tal van culturen zijn die het ‘gewoon aangeboden krijgen’ vanuit de inheemse gewassen. Is het in Nederland echter nodig om deze plant te zaaien en op te kweken, alvorens men van de vruchten kan genieten. En zo is het eeuwenlang gegaan; de zelfvoorzienende mens.

Het probleem

Gaandeweg is deze individuele behoefte vertaald in een collectieve vraag en is er een netwerk van kweek en distributie ontstaan; met ons vooruitstrevende gedoogbeleid tot gevolg. Na jaren van overleg en getouwtrek lijkt nu eindelijk de deur op een kier te staan om tot een volwaardig beleid te komen. Maar het lijkt wel duidelijk door wie en hoe dit overleg is gevoerd aangezien de benadering van het probleem geheel top down is.

Zowel met de wietwet als in het regeerakkoord, wordt er vanuit de bovenkant naar het probleem gekeken. Waarbij de recreatieve consument en patiënt geheel buiten beschouwing worden gelaten. Ik vraag mij af of dit wenselijk is, en ook of dit grondwettelijk mogelijk is.

U mag weten, ik ben aardig ingevoerd in de internationale cannabiswetten, en zoals het nu lijkt is Nederland het enige land waarbij het recht op bezit niet omschreven is. Jawel, als alles in kannen en kruiken is, en als overal legaal belasting over wordt betaald, dan is de situatie nog steeds zo dat er bij het verlaten van een coffeeshop de aangeschafte producten in beslag kunnen worden genomen.

Medicijn

Voor mij is cannabis een medicijn. Het zorgt ervoor dat ik behoorlijk kan functioneren. De kramp in mijn handen vertelde mij,deze brief niet te schrijven, de noodzaak voor mij om mijn cannabis te behouden is echter te groot. Wij hebben in Nederland (gelukkig) de status van erkend medicinaal cannabisgebruiker. Deze erkenning heeft ervoor gezorgd dat de overheid zich verantwoordelijk voelde om invulling te geven aan deze individuele behoefte.

Ik heb in enkele rechtszaken patiënten geholpen om aan te tonen dat zij in staat zijn om op een veilige manier zichzelf in hun medicijn te kunnen voorzien; en dit is door meerdere rechters goedgekeurd. Deze week heeft een rechter in Leeuwarden zich weer uitgesproken over het mogen bezitten van vijf grote buitenplanten en tal van andere zaken en verenigingen die allen aantonen dat het gebruik, bezit en/of teelt van cannabis een individueel recht is. Ik beroep mij altijd op het zelfbeschikkingsrecht zoals is beschreven in de rechten van de mens.

Bottom-up beredenering

Ik vraag u dan ook met klem om het cannabis beleid ook eens bottom up te aanschouwen. Door de ogen van een bange patiënt, die zichzelf in zijn/haar medicijn wil voorzien. Of door de ogen van die honderdduizenden coffeeshopbezoekers, die nu soms 300 meter verderop worden opgewacht door de politie en hun aankopen mogen inleveren en een lolly [speekseltest, red.] in hun mond krijgen die er voor kan zorgen dat het rijbewijs moet worden ingeleverd. Is dit een passend beeld bij een veranderend softdrugs-beleid? Als nuchtere Fries kan ik dit allemaal niet rijmen.

Het recht op zelfvoorziening kun je hier geen mens ontnemen: dan heb je heibel. Wij verbouwen onze bloemkool of tabaksplant, vangen en roken ons visje en proberen te genieten van het fijne in het leven. En zo is het met de cannabisplant niet anders.

Dus wat kan er op tegen zijn dat een mens zichzelf voorziet in zijn kruid?  Overlast of veiligheid? Die kunnen ondervangen worden, zoals er voor mijn bijen houden regels zijn om mijn omgeving niet tot last te zijn. Zo kan dat natuurlijk met iedere hobby, ook het telen van een cannabisplant.

Voordelen van zelfvoorziening

En dat zelfvoorziening juist gewenst is in deze tijden, getuige de kosten die medicinale thuisteelt met zich mee brengt.

Voor 5 á 60 cent per gram kan de patiënt zichzelf voorzien, zonder enige aanspraak te maken op ons ziektekostenstelsel. Bijkomend voordeel is dat reguliere medicatie vaak verminderd kan worden, dus ook deze uitgavenpost wordt (veel) lager.

Het mag voor zich spreken dat doordat deze mensen beter in het leven staan en beter functioneren, dit ook doorwerkt in het algeheel maatschappelijk welzijn. Mede door cannabis kan ik – en velen met mij – een volwaardig leven leiden en naar behoren participeren in onze maatschappij.

Gebruikersrecht als beleidsbasis

Ik neem aan dat u begrijpt dat het bestaansrecht van iedere producent en distributeur van cannabis(-producten) gebaseerd is op de individuele behoefte van een mens. Ik hoop dan ook dat u zich hiervan bewust bent in de komende vergaderingen en debatten, zodat de rechten van de individuele consument en/of medicinaal gebruiker de basis mag zijn om het verdere beleid op te baseren.

Deze brief heb ik donderdag ochtend geschreven, door de pijn die dit veroorzaakte heb ik het redigeren pas zondags kunnen doen. Kunt u mij begrijpen als ik zeg dat als mijn cannabis dit kan verbeteren, ik het geen mens toelaat om mij dit af te nemen? Maar neemt u ook van mij aan dat ik niets liever zou willen dan deze situatie zónder dit soort strijdvaardige uitspraken op te lossen en mij te focussen op de werkelijk belangrijke dingen in het leven.

Hartelijk dank voor uw aandacht en met vriendelijke groet,

Hans Baerveldt.