Ex-militair en leukemiepatiënt Jan strijdt voor het legaliseren van de thuisteelt van cannabis in de gemeente Amsterdam. Zodat de patiënten die hij nu zélf voorziet van wietolie, zelfvoorzienend kunnen worden. Hij sprak de gemeente toe waarna de burgermeester toezegde Jan en z’n ideaal te willen ondersteunen. Inmiddels zijn we een aantal weken verder en komt de ware aard van de politiek naar boven. Ze kunnen niet en willen niet. Jan laat zich er niet door tegenhouden en gaat, ondanks zijn eigen ziekte, onvermoeibaar door met het uitdelen van wietolie.
Opnemen voor patiënten
Toen ik als Amsterdammer en kankerpatiënt besloot het het woord te voeren ten behoeve van het legaliseren van medicinale cannabis voor patiënten, vertelden heel veel mensen mij dat het zinloos is. Amsterdam zou volgens boze tongen bang zijn voor de wil van het rijk.
Persoonlijk wilde ik hier niets van weten. Amsterdam, waarvan ik altijd vol trots vertelde: dat is de meest liberale en progressieve stad die er maar is. Amsterdam, dat de spreuk helfhaftig, vastberaden en barmhartig draagt. Zal niet toestaan dat Amsterdamse patiënten de dupe zijn van een systeem waarbij de overheid en overheids-gesteunde instanties een hardvochtig, wreed en voortdurend barbaars systeem in stand houden met als enig resultaat het decennia lang hersenloos en systematisch vervolgen en laten lijden van mensen.
Onvermogen gemeente Amsterdam
Jan sprak de Amsterdamse gemeenteraad toe en kreeg een hoopvolle reactie. Helaas bleef het bij die reactie, echte actie bleef uit.
Echter, zijn we nu enkele weken verder. Er zijn gesprekken gevoerd en de vraag is: wat is daar uitgekomen? Welnu, helemaal niets. Amsterdam kan niet. Amsterdam wil niet. Amsterdam mag niet. Amsterdam wijst naar de wet en vervolgens naar de landelijke politiek: “Daar moet u zijn”.
En misschien is dat ook wel waar. Het probleem zit ook bij de landelijke politiek. Maar wat hebben wij daar als patiënt aan? Helemaal niets. Ons medicijn, cannabis, dat duizenden mensen verlichting geeft is volgens premier ‘Prutte’ namelijk troep.
Landelijke politiek weigert
Het is de landelijke politiek die de architect is van het gedoogbeleid. Het is de landelijke politiek die het huidige gedoogbeleid in stand houd. Het is de landelijke politiek die criminelen maakt en criminaliteit in stand houdt. Al sinds het gedoogbeleid tot stand kwam. Dag in dag uit, zonder zich ook maar een moment af te vragen waar zij nu eigenlijk mee bezig zijn.
Het meest frustrerende voor mij als patiënt en als medicinaal cannabis gebruiker is dat ik weet dat zij zich hier van bewust zijn. Al jaren weet de overheid van de problemen en het lijden dat zij veroorzaken. Echter weigeren zij om daar verandering in te brengen, ze lachen ons in ons gezicht uit. Ze doen letterlijk alsof ze gek zijn.
Terug in de tijd
Politici schofferen ons met hun uitspraken. Cannabis is troep. Cannabis is gevaarlijk. Cannabis is een gevaar voor de volksgezondheid. Mensen die cannabis telen zijn criminelen.
Premier Mark Rutte zegt dat wiet schadelijk en troep is, maar drinkt zelf graag een biertje. Terwijl alcohol pas écht schadelijke troep is. [Beeld: Rijksoverheid.nl]
Uitspraken die mij laten terugdenken aan het gedachtegoed uit de jaren 30. Angstzaaierij, het moedwillig desinformeren. Het verspreiden van negatieve en onjuiste informatie onder de burgerbevolking. Dit om de publieke opinie te beïnvloeden. Er is sinds het verbod in de jaren 30 niets veranderd. Zelfs de gebruikte tactiek niet.
De politiek is dus onmiskenbaar de werkelijke crimineel. De politiek is debet aan de problemen die heden ten dagen spelen. Zij zijn debet aan deze gehele problematiek. Het idiote is dan ook nog eens dat zij de enige zijn die deze ellende snel kunnen eindigen. Legaliseren is niet moeilijk, als ze maar willen.
Alleen ze willen niet. Net als Amsterdam.
Heft in eigen handen
Heldhaftig, vastberaden en barmhartig. Maar dan alleen wanneer het hen uitkomt. En vooral als dat betekent dat zij niet hun kop boven het maaiveld hoeven uit te steken. En daarom blijf ik nieuwe extracties maken en wietolie uitdelen. Want als de politiek het niet doet, doen wij patiënten het zelf.
Dus zit er voor ons, patiënten, wederom maar één ding op: terug de criminaliteit in. Want dat is blijkbaar waar wij thuishoren volgens de overheid en de gemeenten.
[Openingsfoto: Facebook]