Het hoe & waarom van decarboxyleren, ofwel cannabinoïde-zuren ‘activeren’

Decarboxyleren of decarboxylatie zal voor de meeste Mediwietsite-lezers wellicht geen vreemde term meer zijn. Velen zullen weten dat decarboxylatie nodig is om bepaalde vormen van cannabinoïden om te zetten naar de actieve vorm. Maar wat is dit precies en hoe gaat dit chemische proces in z’n werk?

Psychoactiviteit

Wist je dat rauwe cannabis niet-psychoactief is? Wiet wordt namelijk pas psychoactief als er twee dingen gebeuren. Ten eerste wanneer je de wiet droogt en ten tweede wanneer de wiet wordt verhit. Om het volledige psychoactieve effect van cannabis vrij te maken, en er dus ook high of stoned van te kunnen worden, moet je eerst het proces doorlopen dat decarboxylatie wordt genoemd.

Decarboxylatie is een lang woord voor een eenvoudig proces, soms wordt dit ook wel activering of decarbing genoemd. Om je wiet te decarboxyleren, hoef je het alleen maar te verwarmen. Het verwarmen van het plantmateriaal zet enkele fascinerende chemische reacties in de plant in werking. Namelijk de transformatie van complexe verbindingen genaamd cannabinoïde-zuren naar een vorm die gemakkelijker op te nemen is door het lichaam.

Cannabinoïde-zuren activeren

Cannabinoïden zijn chemicaliën uit de cannabisplant, welke het vermogen hebben om te binden aan cellen in het lichaam om zo een medicinaal en geestverruimend effect te genereren. De meest bekende van deze cannabinoïden is de psychoactieve stof delta9-tetrahydrocannabinol (THC).

Voordat cannabis psychoactief is, moet THCA worden omgezet in deze cannabinoïde: THC.

THC is verantwoordelijk voor het stoned of high-effect van cannabis wanneer je haar rookt of eet. Echter zal je weinig tot geen THC vinden in een levende, groeiende wietplant. Wat je in plaats daarvan vindt, is een ander bestanddeel met de naam tetrahydrocannabinolzuur (THCA).

THCA is in tegenstelling tot THC niet psychoactief. Om de geestverruimende effecten van cannabis te kunnen voelen, moet je THCA namelijk transformeren naar de psychoactieve vorm hiervan: THC. Dit kan dus heel eenvoudig door warmte toe te passen.

Telkens wanneer je een joint aansteekt, de verdamper aanzet of de cannabis in de oven plaatst, ben je bezig als amateurchemicus. Je converteert de ene verbinding naar de andere. Je verandert daarmee een niet-psychoactief plant-bestanddeel in een psychoactief plant-bestanddeel. Door verhitting verwijder je namelijk de carboxylgroep uit de zuurvorm van THC. Vandaar de term de-carboxylatie. Zonder die carboxylgroep kan THC vrij binden aan de celreceptoren in de hersenen en in het lichaam en haar geestverruimende effecten uiten.

Hoe werkt decarboxylatie?

Decarboxylatie is een proces waarbij koolstofdioxide (CO2) een stabiel molecuul verlaat en als gas wegzweeft. Atomen in een molecuul kunnen worden beschouwd als biljartballen, met elk een grootte, gewicht en exacte positie. Als deze atomen wegzweven, wordt de achtergelaten substantie lichter – zoals een droge handdoek die lichter is dan een handdoek die drijfnat is. Het idee is dat naarmate de CO2 vrijkomt, het achtergebleven gewicht vermindert.

Het gewicht van de CO2 gaat verloren als het los laat – decarboxylatie – waardoor er minder massa en gewicht aan stof overblijft dan voordat decarboxylatie plaatsvond. Decarboxylatie treedt meestal op wanneer een stof wordt verhit, maar kan ook worden veroorzaakt door blootstelling aan bepaalde lichtfrequenties en wordt gekatalyseerd door bepaalde stoffen zoals moleculaire zuurstof in de lucht.

Als het gewicht van het molecuul voor en na de decarboxylatie bekend is, kan een percentage verloren gewicht van de decarboxylatie worden berekend. Als de CO2 10% van het gewicht van een molecuul bedraagt, blijft 90% van de massa achter na decarboxylatie. Dit zou betekenen dat het continu verwarmen van 100 g van deze substantie uiteindelijk 90 g van de gedecarboxyleerde substantie zou opleveren, aangezien de resterende 10 g het gewicht vertegenwoordigt van de vergaste CO2.

Bij het maken van een wietolie is deze vergassing, oftewel decarboxylatie duidelijk te zien aan de CO2 gasbelletjes die zich vormen tijdens het verwarmen van de olie. Als er zich geen gasbelletjes meer vormen mag men aannemen dat het decarboxylatie proces grotendeels is voltooit, er komt immers geen CO2 meer vrij.

Als je bij het uitdampen geen belletjes meer ziet kun je ervan uitgaan dat alle cannabinoïden zijn gedecarboxyleerd.

De meeste cannabinoïden verliezen ongeveer 12,3 procent van hun massa na decarboxylatie. Dat betekent dat als je 100 g geïsoleerde kristallen van een cannabinoïdezuur (zoals THCA) hebt, je na decarboxylatie 87,7 gram THC zou over houden.

Voordelen rauwe cannabis

Als je de psychoactieve en medicinale effecten van THC wilt, moet je het plantmateriaal dus eerst decarboxyleren. Er zijn echter enkele voordelen om je cannabis onbewerkt en rauw te laten. Houd in gedachte dat onbewerkt niet gedroogd en/of gecured betekent. Wanneer je je cannabis droogt en cured zal er altijd een beetje decarboxylatie plaatsvinden naarmate het ouder wordt.

Rauwe, verse en onbewerkte cannabis heeft verschillende gezondheidsvoordelen. Cannabinoïdezuren zijn  bijvoorbeeld krachtige ontstekingsremmers en blijken uit onderzoek effectiever dan THC tegen ziekten als Alzheimer. Daarnaast zit verse cannabis ook boordevol vitaminen en voedingsstoffen die ook te vinden zijn in andere gezonde groenten.

Hoelang decarboxyleren?

Hoeveel tijd er nodig is om te decarboxyleren ligt aan de temperatuur die je toepast. Hoe lager de temperatuur, des te langer het decarboxylatie-proces zal duren. Als je een lagere temperatuur gebruikt verlies je echter veel minder terpenen tijdens het decarboxylatie proces. Hoe je ook decarboxyleert (vaak in een ovenschaal in de oven), dek het plantmateriaal af om te voorkomen dat essentiële terpenen vergassen.

Terpenen werken samen (in synergie) met THC en andere cannabinoïden om de medicinale werking te bevorderen, een fenomeen dat bekend staat als het entourage-effect. Een veel voorkomend terpeen is bijvoorbeeld linalool, de stof die lavendel haar unieke geur geeft. Onderzoek suggereert dat deze stof de verdovende effecten van THC kan versterken. Het is dus belangrijk dat decarboxylatie bij een lage temperatuur gebeurt, om de heilzame terpenen niet te verliezen.

Hieronder zie je een decarboxylatie-schema met de juiste balans tussen temperatuur en tijd:

·       140 graden: 15 minuten

·       120 graden: 30 minuten

·       110 graden: 45 minuten

·       100 graden: 2 uren

·       85 graden: 3 uren

Zoals je kunt zien heeft temperatuur alles te maken met de tijd die nodig is voor de decarboxylatie. Bij een hoge temperatuur van 140 graden zal decarboxylatie zeer snel gaan, maar verlies je veel medicinale waarde omdat een groot deel van de vluchtige terpenen zullen verdampen.

Bij een lage temperatuur duurt het langer, maar dit heeft het grote voordeel dat de meeste terpenen behouden blijven. Beneden de 85 graden vind er geen directe decarboxylatie plaats. Het advies is dus om te decarboxyleren bij een lage temperatuur. Dit duurt dan wel wat langer, maar dan weet je ook zeker dat de meeste stoffen behouden blijven voor een maximale medicinale werking.