Dagboek van een wietzaadje #5 – Toppen en verpotten

Het plantje formerly known as wietzaadje Hope is, ondanks de heftige weersomstandigheden de laatste tijd, met haar zussen alweer uit hun pas gekregen potten gegroeid. Tijd voor grote speciekuipen en een test met het toppen van twee van de zussen, vindt hun verzorger.

Regen, regen en nog eens regen

22 juni 2017 – Wat een bak met regen kwam er vandaag naar beneden en wat was het lekker om zo af te mogen koelen. Regenwater is in ieder geval niet verkeerd. Het was best wel eng al die donder en bliksem en relatief dichtbij is de bliksem ook nog ingeslagen. Gelukkig niet hier, dan was het allemaal wel héél spannend geworden.

De bladeren geven al aan dat de wietplanten wel wat extra voeding kunnen gebruiken.

24 juni 2017 – Het is weer tijd voor ons wekelijkse rondje extra voeding. Zo hard als we groeien gebruiken we natuurlijk ook heel veel voeding en dan is dit geen overbodige luxe. Onze verzorger is wel heel benieuwd naar hoe ver ons wortelstelsel alweer gegroeid is ten opzichte van een paar weken geleden; en of we binnenkort de bodem van onze pot moeten missen of dat hij ons toch in grote tonnen gaat zetten. Zoiets als speciekuipen had hij het over. Dan kunnen de potten die we nu gebruiken mooi gebruikt worden voor planten met bloemen of zoiets. Ach, het zal allemaal wel goed komen en wat hij ook doet, het zal goed zijn voor ons.

Tóch toppen

27 juni 2017 – Na een aantal dagen van twijfel – en in eerste instantie zeker weten dat hij het niet zou doen – heeft hij vandaag toch de schaar in twee van ons gezet. Even de top eruit en kijken hoe dat gaat. Mocht dit ’toppen’ nou goed gaan, wil hij dit ook bij de rest gaan doen. Onze verzorger heeft gelezen dat als je een top eruit knipt, er twee toppen voor in de plaats komen.

Het toppen blijkt, dagen later, zichtbaar gelukt. Op de plek waar één topje is weggeknipt, komen er twee voor in de plaats.

Ik houd het met argusogen in de gaten en hij ook. Ik denk dat hij sinds het toppen al een keer of tien is komen kijken of hij mijn zusjes niet vermoord (of levensgevaarlijk verwond) heeft. Kijken of er de aankomende dagen iets van stress te bespeuren is of dat ze er fluitend doorheen gaan. Overigens beginnen we allemaal al de welbekende geur af te geven. Nog heel licht en je moet met je neus bijna in ons blad hangen, maar je ruikt het wel. Het tovert in elk geval een hele grote glimlach op het gezicht van onze verzorger.

Verhuis-klaar maken

28 juni 2017 – Het wekelijkse meetmoment is weer aangebroken en hij staat al klaar met zijn duimstok. We groeien nog steeds, maar niet meer zo hard als het in de afgelopen periode is gegaan. Ik zie een beetje een beteuterd gezicht. Of de vele regen en het gebrek aan zonnestralen nu de oorzaak is of iets anders weet ik niet. Ook onze verzorger tast in het duister. Ik zie wel dat de onderste bladeren bij mij en mijn zusjes geel aan het worden zijn. Op zich niet erg denk ik, want in de natuur staat dan ook de wereld niet meteen stil, maar wel iets om in de gaten te houden.

Verpotten

Na wat wroeten blijken de wietplanten klaar voor een tweede, en laatste, verhuizing.

1 juli 2017 – Vanmiddag stond onze verzorger opeens in de aarde van onze potten te wroeten. Nou ja, wroeten… Hij haalde het toplaagje van een paar millimeter aarde weg en zag toen al wortels zitten. Allemaal kleine, dunne wortels die door de hele kluit gaan. Hij gaat even weg en komt een half uurtje later terug met speciekuipen en stapels zakken met potgrond. Nadat hij in elke ton 15 gaten van 18mm doorsnede heeft geboord, pakt hij Durga en begint zachtjes op de pot te kloppen totdat ze zachtjes uit de pot glijdt. “Wat ik al dacht” hoor ik hem mompelen. Haar hele kluit zit vol wortels. In drie weken tijd van een klein potje vol wortels naar een 30 liter pot vol wortels. Dat is wel héél hard gegaan!

Hij zet haar middenin een 80 liter speciekuip vult de randen tot de helft en doet er dan nog een laagje compost bij. Daarna wordt de nieuwe bak tot net onder de rand afgevuld met potgrond en krijgt ze een nieuw plekje. Daar waar ze eerst heel groot leek, lijkt het nu weer een klein plantje in zo’n grote bak. Daarna is de rest van ons aan de beurt en stuk voor stuk worden we met zachte hand in ons nieuwe onderkomen gezet. Dit zal toch echt de laatste keer zijn dat we gaan verhuizen, want als het nu nog een keer zou moeten denk ik dat hij er een hernia aan overhoudt. In elk geval hebben we nu weer heel veel ruimte om te groeien. Hopelijk niet alleen ondergronds, maar ook weer in de hoogte en de breedte.

Meten is weten

5 juli 2017 – Meten is weten en onze verzorger staat weer met de duimstok en de camera in de aanslag. Ik ben heel benieuwd of er in de afgelopen dagen, sinds we in ons nieuwe huis staan, weer een groeispurt geweest is of dat het wellicht de aankomende weken meer tot uiting komt. Daar gaan we dan. Eerst is Skunk aan de beurt, daarna ik, waarna Durga, Duck en Dew de sessie compleet maken. Het lijkt er in ieder geval op dat het verpotten ons goed heeft gedaan. We zijn met minimaal 7 en maximaal 14 cm gegroeid in één week tijd.

Vorige week was dat ook al zo. Maar de hardst groeiende toen, Duck, is nu het minst hard gegroeid. Daarentegen heeft Dew, die vorige week het minst hard groeide, deze week de grootste groeispurt gemaakt. Er zit dus blijkbaar geen enkele logica in de natuur.

Bij sommigen van ons zijn de onderste bladeren geel geworden. Misschien komt het doordat het in de afgelopen week zoveel geregend heeft en we natte voeten hebben gekregen. Ondanks dat er veel gaten in de potten zaten waardoor een teveel aan hemelwater kan weglopen. Ach, het zijn de onderste bladeren maar. De rest ziet er wel goed uit en de nieuwe potgrond, voeding,  grotere leefruimte en het oneindige liefkozen door onze verzorger zullen hopelijk weer voor een mooie groeispurt zorgen. Over twee weken weten we of het allemaal goed gekomen is. Tot dan!