Corné revalideert dankzij mentale hulp van ‘levenstool’ cannabis

Corné werd in 2008 slachtoffer van een verschrikkelijk ongeluk. Wonder boven wonder overleefde hij dat, maar er volgde een langdurige revalidatie die door omstandigheden werd vergezeld door een depressie. Dankzij cannabis ziet Corné het leven echter weer zonniger in, kan hij beter revalideren en komt hij steeds dichter bij een volledig herstel.

Geen drugsgebruiker

Heel veel drugs heb ik als tiener nooit gebruikt. Ik rookte wel sigaretten en maandelijks een joint maar niet veel gekker dan dat. Pas veel later in mijn leven zou ik tijdens een vakantie een snuifje coke doen, welke zo een desillusie gaf dat ik het daar ook bij gelaten heb.

De ‘bad trips’ in het begin van mijn carrière als stoner hebben al heel snel een rem gezet op het vervolgen van dit gebruik. Sensimilia liet mij zulke onvriendelijke sferen beleven dat daar voor mij als tiener en twintiger een grens gevonden was. Later tijdens een trip Australië was ik hooguit de ontvankelijke Hollander op feestjes als er weer eens een joint rond ging. Welke een mellow toevoeging was aan reeds mellow avonden, feestjes van vrienden met kampvuurtjes en ‘barbi’s’.

Corné’s ongeval in 2008 was de start van een heel uitdagende periode van herstel.

Op concerten en festivals nam ik never nooit een pil, geen papiertje, geen lijn maar slechts tabak en cannabis waren destijds onderdeel van de uitrusting bij dergelijke evenementen.

Ongeluk

Dat sleet er een beetje uit en ik gebruikte eigenlijk helemaal niets meer; tot lang na een ongeval welke in 2008 plaatsvond. Door toedoen van een automobilist knalde ik met mijn motorfiets met 80 km/uur frontaal op een boom.

Hierdoor verbrijzelde ik alles onder mijn navel. Zelfs mijn bekken en heup waren veelvoudig gebroken. Ik had open been- en bekkenfracturen, een slagaderlijke bloeding, schade aan mijn endeldarm en boven de gordel een verbrijzelde rechterelleboog.

Destijds zat ik middenin een verbouwing, een nog gezonde relatie en een carrière als freelancer. Maar dat moest toen plaats maken voor revalideren, operaties en pijn wegslikken. Revalideren betekende opnieuw leren staan, de pijngrenzen verleggen en keiharde confrontaties met alles wat in relatie stond tot mijn karakter en persoonlijkheid; en het accepteren van beperkingen.

Het zag er niet goed uit voor Corné en dat wist hij maar al te goed

Depressie

Er is op zo’n punt niets meer om te verdoezelen of waar je jezelf in kunt verliezen – voor mij waren dat altijd werk, klussen, m’n relatie en een druk sociaal leven eromheen. Maar dat viel volledig weg toen ik door toedoen van een ander met mijn motorfiets frontaal op een boom reed. Ik keek de hele dag mezelf aan, niets was meer ongestraft.

Ondertussen heb ik wel doorgeleefd en ik weet niet hoe ik dat zonder mijn inmiddels favoriete plant had moeten doen

Tot overmaat van ramp werden mijn toenmalige vriendin – waarmee ik destijds 4 jaar samen was – en mijn beste vriend verliefd op elkaar. Hij verdween voor een tijdje van de horizon maar deze deuk in de relatie ging mij niet in de koude kleren zitten. Dat en het niet kunnen accepteren van mijn beperkingen, het dagelijks dealen met pijn, slapeloosheid en vermoeidheid maakte dat ik hard werd; harder en harder tot het grijs werd en niets mij meer kon schelen. Ik voelde nauwelijks nog emotie en mentaal kon niets mij meer raken. Binnen een jaar raakte ik in een depressie.

Het ongeval werd een strafrechtelijk vervolg en slepende verzekeringszaak, terwijl achter de schermen het revalideren doorging. Mijn leven was in een fractie van een seconde als een blad aan een boom omgedraaid.

Ondanks zijn glimlach was Corné diep ongelukkig in de tijd na zijn ongeluk.

Dagelijkse strijd

Na vijf jaar intensief slaappillen en zware pijnstillers te hebben gebruikt; en onderzoeken, experimenten met Tense-apparaten en injecties in gewrichten achter de rug te hebben, wilde ik zoveel mogelijk onnatuurlijke troep uit mijn lijf gaan werken.

Ik ging meer biologisch en aangepast voedsel eten vanwege een gevoelige spijsvertering en diverse bezoeken aan een natuurgeneeskundige hielpen mijn lijf te zuiveren van medicijnen en narcoses. Dat in combinatie met bewegen zorgde ervoor dat ik weer een beetje energie kreeg.

Corné wilde wel, maar zijn benen niet. Drie jaar na het ongeluk zaten er zelfs nog pinnen in zijn benen…

Toch kampte ik nog dagelijks met de nodige pijn en het steeds maar over grenzen – moeten en willen – gaan. Ik zat in een constante strijd omdat ik de dingen waarvan ik vond dat ik ze moest doen, niet kon doordat m’n benen niet meer wilden.

Geen antidepressiva

Gaandeweg accepteerde ik meer hulpmiddelen, zoals een driewiel-ligfiets. Hoewel ik inmiddels wel kon lopen met een rolstoel ter ondersteuning; ik had een beperkt aantal stappen per dag ongestraft en zodoende kon ik er weer zelfstandig op uit. Dit waren de eerste stappen van acceptatie.

Maar ik bleef hard en de depressies waren niet van de lucht. Antidepressiva wilde ik niet gebruiken vanwege de lijst aan bijwerkingen. Ik kampte ook met de nodige darmproblemen als post stoma-patiënt (tevens gerelateerd aan het ongeval) en antidepressiva kunnen met name daarvoor problemen veroorzaken.

Cannabis

Tot ik op een bepaald moment er zelf toe kwam om cannabis eens te gaan onderzoeken – in eerste instantie als pijnmedicatie. Ik sprak erover met mijn arts op de pijnpoli van het AMC en tot mijn verbazing schreef hij een brief naar de apotheek om mij medicinale wiet voor te schrijven; maar ik kreeg het niet. Mijn huisarts deed ook 2 pogingen maar ook hij ving bot.

Inmiddels was ik tot onderzoek en experimenteren overgegaan. Zo ging ik naar de coffeeshop, waar ik in eerste instantie om ‘mellow’ wietjes vroeg. Ik las erover en begreep dat overwegend indica-dominante wietsoorten een meer lichamelijk effect zouden hebben, in tegenstelling tot het mentale effect van sativa-wietsoorten.

Natuurlijke weg

Gaandeweg vond ik mijn manier om cannabis in te zetten in de dagelijkse ondersteuning van mijn lijf en revalidatie. Het neemt voor mij de pijn niet weg en voor de pijn aan mijn arm (verbrijzeld, prothese en infectie) gebruik ik nog steeds morfine.

Maar het helpt mij aan de pijn over te geven, het brengt ontspanning en creëert rustmomenten waar ik normaal aan voorbij zou stormen. Ervoor haalde ik vaak de lunch niet eens of ik liep alweer op mijn tandvlees; een donderwolk van frustratie en boosheid om mij heen. Nu draag ik een vape-wolkje om mij heen en ben ik milder geworden.

Terwijl ik dit schrijf zit ik (weer) in een periode van operaties en heb een tijdelijke elleboog prothese – welke inmiddels al gebroken is en zo ook een deel van mijn bovenarm. Je kunt je voorstellen dat dit pijnlijk en frustrerend is; mijn rechterarm (dominant) hangt erbij en moet bijvoorbeeld mijn hand op het toetsenbord leggen om te kunnen typen. Mijn arm is inmiddels 4 jaar geïnfecteerd, nadat er een elleboog-prothese is in geplaatst.

Lichamelijke en mentale ondersteuning

Maar ondertussen heb ik wel doorgeleefd en ik weet niet hoe ik dat zonder mijn inmiddels favoriete plant had moeten doen. Het helpt mij lichamelijk door ontspanning in mijn spieren te brengen en ruimte te vinden om te rusten; maar ook om mijn oefeningen te blijven doen in yoga en training. Juist nu is het erg moeilijk te blijven bewegen – als je gruwelijk veel pijn ondervindt – maar beweging is een must.

Mentaal is cannabis tevens een ondersteuning. Het helpt mij mijn pijn en nieuwe leven te relativeren, daar kan geen antidepressivum tegenop. Daarnaast gaat het ook samen met mijn overtuiging dat je jezelf gezond kunt eten.

Juist door de darmproblematiek waar ik mee kamp heb ik ontzettend veel geleerd over juiste voeding en wat de natuur voor een mens kan betekenen. Dat ben ik zeker als een voorrecht gaan zien. Ik vind het moeilijk mij te verbinden aan de huidige maatschappij, maar ik voel mij des te meer verbonden met de natuur en alles wat het mij te bieden heeft.